Tocht der tochten...?

Het ellende begon met de koffie dat ik thuis vergeten was...

Afgelopen weekind vroeg Eric of ik naar Camrose zou wilde rijden, om lammeren weg te brengen deze week.
Ik zei : “ok dan, woensdag”

Dus, vroeg Woensdag hebben wij de lammeren geladen, 57 in total.
Ik heb koffie gemaakt om mee te nemen,
maar helaas,  was ik vergeten om de koffie meet te nemen!
En daar begint het ellende dan.
 
Ik heb wel aan gedacht om mijn camera ( lege accu) en een hele hoop CDs mee te nemen. Camrose is dik 500km van ons vandaan. Met de veekar duurt het meestal ongeveer 6 uur heen en 6 uur terug.

Ik had eigenlijk naar de weerbericht moeten kijken dinsdag avond,  maar zat liever naar de Amerikaanse verkiezing te kijken.
Yay! voor Obama.

Ik rij weg, zonder koffie…
Binnen 20 km moest ik al twee moose (elanden) ontwijken op de weg.

Diep ademen en voorzichtig verder rijden.
Bij Valleyview ( 80km van ons vandaan) waren de wegen slecht. Er was veel sneeuw gevallen en de sneeuploegen waren niet begonnen met ruimen.  Nu weten wij uit ervaring, dat Valleywview altijd een beetje traag is met sneeuw ruimen. In High Prairie beginnen ze meteen eraan, dus onze wegen zijn vaak snel goed begaanbaar. Maar in Valleview kan dat even duren…

Ik ging langzamer rijden en dacht dat als ik bij Little Smoky ben, dan zal het mischien beter gaan...

Helaas, was dat niet zo. De weg was alleen maar slechter geworden. Er was zoveel sneeuw gevallen (20cm), dat toen allemaal aan de weg is gaan vriezen. Je kon de weg niet zien, alles was gewoon een witte, gladde vlakte.
Bij Fox Creek, begon het flinkt te sneeuw en waaien, met mistige plekken. Je kon geen hand voor ogen zien, alles was gewoon wit. (Dit foto was op een goede traject..)

Hier en daar waren een aantal trucks en autos in de berm, gewoon van de weg geglijden. Bij een aantal hellinging stond vrachtwagens plots stil om alsnog sneeuw ketting op te doen.

Het werd bar en boos. Het verkeer ging op plekken stap voets rijden. Af en toe raasde een vrachtwagen voorbij en je werd meteen verblind door alle sneeuw, en ijs dat tegen je ruit wordt geslingert.

Ik stopte in Whitecourt voor een koffie, het was erg vermoeind auto rijden met een grote veekar achter je. Na de koffie had ik iets meer andrenaline.. en ging door rijden.

Ik telde al meer dan 14 trucks in de berm, ik zag een autos van de weg vliegen, er was een botsing op een kruispunt omdat iemand niet kon remmen. Meer dan 240 ongelukken in de Edmonton omgeving zei de news.

Ik moest wel even denken dat het maar goed was dat Eric een levens verzekering op mij had…

Rond half vier kwam ik op de  plek van bestemming. Lammeren wegen, auto vast rijden in de sneeuw, lammeren met pijn en moeite lossen, auto lossen en dan weer beginnen op de terug rit.

Doordat de auto stil gezet was toen wij de lammeren ging wegen had ik het niet door dat de remmen bevroren zijn geraakt. Dus, toen ik bij verkeers lichten moest stoppen deed de remmen niks. Ik slingerde met de kar links en rechts en fanatiek zat ik de remmen te pompen. En zachtjes kwam de auto en kar tot stil stand. Zucht.

Het begon donker te worden dus heb ik de (wijze) besluit gemaakt om niet verder te rijden en een nacht bij kennissen in Mayerthorpe door te brengen. Wat normaal 2.5 uur rijden was duurde nu  dik 4 uur. Nog steeds vlogen er autos links en rechts van de slechte wegen. Er waren volop sneeuploegen bezig maar die kon de aanvriezend sneeuw niet bij houden.

Op een geven moment, kwam de politie achter mij rijden en ja hoor aan ging de zwaai lampen. Ik rustig stoppen ( hard pompen op de remmen).  Shit. “Eh, mevrouw je heb geen lichten op de kar”. Wat??? Die had ik gecontrollerd en ik had lichten. Ja zei de vriendelijk politie man, door alle ijs, zout, grind en ijzel is er waarschijnlijk nu een slechte verbinding. Als mijn alarm lichten het zo doen, mocht ik verder..

Gelukkig deed die het wel dus kon ik verder rijden naar de kennissen van ons.

Na meer dan 12 uur auto rijden in erg gevaarlijke omstandigheden , kwam ik aan.

Vanochten begon het weer. Eric had al gebeld dat het nu ook in het noorden aan het sneeuwen was.. Met een grote zucht begon ik op de reisje naar huis. Ik had al de remmen gecheckt, de ruitervloeistof bijgevuld, getankt en was klaar om de wegen weer te trotseren.

Het ging iets wat beter nu, het was daglicht en de sneeuwploegen waren druk bezeig geweest. Ik kon nu rond 80km/uur rijden. Toen een vrachtwagen voorbij kwam en mijn ruit weer volspettered, kon ik weer helemaal niks zien. Op dat moment zit je hart wel in je keel. Ik snel ruitervloestof erop spuit  om de ruit weer schoon te maken, maar helaas deed ie niks. De ruitervloeistif leiding was kei bevroren. Dus, ik moest even langs de snelweg stoppen om mijn ruit even met de hand te wassen. En dat moest wel  regelatig gebeuren tijden de hele trip naar huis.
Op een mooi schoon stuk van de snelweg, ging alles lekker. Ineens begon de veekar heen en weer te slingeren.  Ik zag op dat moment dat ik binnen een paar seconde de berm zou induiken, ik ging met alle concentratie proberen de truck en kar op de weg te houden, niet remmen, niet over sturen, KALM blijven en langzaam weer proberen recht te trekken. Gelukkig was er geen verkeer dicht bij mij.  De veekar slingerde wild over beide banen van de snelweg. Het voelde aslof het eeuwig duurde, de berm kwam heel dicht bij, maar uiteindelijk spoorde de kar weer en kon ik weer "veilig" verder.

Ik moest toch wel even stoppen voor een LARGE BLACK COFFIE PLEASE! Even een text sturen. Tot rust komen en dan op naar de laaste 150 km naar huis.

Ik ben thuis gekomen, ging de koeien en paarden voeren. Roxy, mijn border collie pup was wel erg blij om mij te zien.

Ik was blij dat ik levend thuis kwam.

Dus, de les van mijn blog vandaag is:
“als je de koffie vergeet,
dan is het mischien beter om thuis te blijven”!

~wijze woorden
van Louise
xxx