Chantal en de man in zijn leren jasje

Hoeden op de hei.

Ik was ieder dag op de hei te vinden met een 3-400 schapen
Meestal had ik twee of drie collies bij mij,
en Chantal aan de lijn naast mij.
Zij moest wel aangelijnd zijn omdat zij geen onderscheidt maakte tussen een wandelaar zijn hond'
of een woeste wolf die de kudde bedreigde.
Voor Chantal,
waren alle hond achtig ( en ook katachtig) fout,
vooral als ze in de buurt van de kudde kwam.

Ieder ochtend ging wij (ik, honden en schapen) op pad naar een plekje om te grazen.
Soms was het langs een fiets of wandel pad, en andere keer zat ik ergens midden op de hei.

Of, ik kwam in een heel afgelegen bos  waar weinig wandelaars of fietsers kwam.

Er kwam best veel mensen altijd even langs om te kletsen bij de kudde.

Dit waren heerlijk stukjes om lekker alleen te zijn,
een boek lezen of gewoon genieten van de grazende schapen.

Hier had je niet de hele dag door vragen over de schapen,
wat je aan het doen ben en  hoeveel schapen heb je?

Djan drijft de schapen naar mij toe in de bos waar dit verhaal afspeelde.

Dus, op een mooie dag, ging ik met de kudde hoeden op een bos perceel achteraf.

het was heerlijk stil en de kudde had volop te eten.

Ik ging  even zitten en mijn boek lezen.
op een gegeven moment,

heel zachtjes begon Chantal te grommen,
zij keek in een bepaalde richting.

Ik keek, en zag een man tegen een boom aan leunen en kijken naar de kudde.

Opzich niks vreemds.

Alleen hij bleef best lang kijken.
De meeste mensen kom dan even een praatje maken,
hij niet.

De volgende dag was ik weer terug in die bos.

Wederom, waarscheuwde Chantal mij dat iemand in de buurt was.

Het was weer dezelfde man, spijkerbroek en licht bruin leren jasje.

Dit keer was hij wat dichtebij gekomen,
hij bleef kijken.

Toen was die weggegaan.

Een tijdje later, was hij er weer, maar nu op een andere plek.

Ik vond het maar raar.

Die avond toen ik thuis kwam, vertelde ik Eric over die man.

Hij zei om even de politie te bellen.
Dat heb ik gedaan, maar aangezien de man geen illegale dingen aan het doen was, kon ze niks doen.

En dat was ook zo.
Hij was alleen maar aan wandelen en kijken naar de kudde.

Dag 3, terug in de bos met mijn schapen, collies en Chantalleke.

Ik was op een andere plek gaan zitten.

En, ja hoor, daar kwam die man weer aan.

Chantal was weer heel zachtjes aan het brommen,
volgens mij kon de man dat niet horen.

Dit keer begon hij naar mij toe te lopen.

Mijn haren achter in mij nek ging overeind.

Ik wist dat iets ging gebeuren vandaag.
Goed of slecht.

Mijn intuitie was aan schreeuwen naar mij van opletten,
mijn haren in mijn nek stond overeind,
maar mijn verstand zei "mischien komt hij alleen maar kletsen".

Ik was niet gerust dus stond op.
Ik voelde mij een beetje hulpeloos zo op de grond.

Hij blijf stevig doorlopen in mijn richting.

Ik hield Chantal goed vast, die nog steeds aan het grommen was.

Hij kwam bij mij,
ik zei keurig "hallo",
hij liep mij voorbij,

ik zuchte zachtjes.

Hij draaied om,
grijp mij vast bij mijn armen.

Chantal sprong omhoog en zonder te aarzelen zette zij haar tanden in de arm van die man.
Hij liet mij los en begon weg te rennen, al vloekend en scheldend.

Chantal was hysterische, blaffen en trekken aan de lijn
zij wilde er achter aan.
De collies, in dit komotie, sprong overeind en begon de kudde bijelkaar te brengen.

Ik was geschrokken.

Ik besloot toen om de rest van de dag naast een drukke fietspad te hoeden.

Die avond belde ik weer de politie,
dit keer zou kijken of ze hem kon vinden.

Natuurlijk weet ik niet wat zijn bedoelingen waren,
Maar ik kan wel bedenken dat het geen goeds was.

Ik weet alleen, dat ik erg blij was dat Chantal naast mij was.
Ik besefte na dit incidentje,
 dat ik niet op de collies kon rekenen voor hulp,
die zijn te betrokken met de schapen.

Ik ben nog nooit bang geweest alleen in de bossen, niet in Afrika, of in Nederland of hier in Kanada.

Maar, ik weet wel, dat het een heel fijn gevoel is om een trouwe, grote sterke hond bij je te hebben.

Niet alleen als kudde bewaker ergens in de wei (dat is ook fijn..)
maar een die naast je is,

aan een riem,
aan de eind van je arm.

Tuurlijk, denk ik wel eens hoe die dag had kunnen eindige had Chantal niet naast mij geweest.

Ik besef ook dat mijn leven, die dag,

een hele andere wending had kunnen maken
was het niet voor Chantalleke.

En, nee, geen traumas of nachtmerries,
gewoon een beetje wijze geworden.
Ik ben nog steeds graag alleen,
in de bossen met mijn honden en schapen.

Eric, Chantal en ik, 1994 (denk ik)
Photo: M Laarhuis