Nog een verhaal van Chantal

Photo M Laarhuis
Hier zit Chantal iemand, zij is alert en gericht terwijl ik weer zat te kleppen...

Alle verhalen van onze Chantalleke zijn in een willikeurig volgorder,
daar zit geen tijds lijn in deze loshangende verhalen.
Deze verhalen spannen heel wat jaren.

Er zijn allerlei "verhalen" en legendes over sommige eigenschappen dat de Sarplaninac zou bezitten.

Een van deze verhalen is dat de sarplaninac de trillingen, van het lopen van de roofdieren,

 kan voelen door de grond.

Honden staan bekend voor hun super neuzen, goede gehoor en best goede zicht, maar trilligen voelen, dat weten wij niet.

 Dat olifanten deze eigenschapen bezitten, dat is al lang bekend.

Iederdag was ik op de hei te vinden met mijn kudde schapen, een stel border collies en natuurlijk
mijn Chantalleke.

Ik hield haar altijd keurig aan de lijn, aangezien zij niet het verschil tussen een brave poedeltje,
van een bloeddorstig roofdier kon onder scheiden.

Voor haar,  waren alle hond-achtig gewoon niet welkom bij onze kudde.

Zij liet mij altijd weten als er iemand of iets in de buurt was.

Haar systeem was heel simple.
Zodra dat zij iets zag, of hoorde, of meende te zien begon zij heel zachjes te grommen.
Zo zacht, dat alleen als je naast haar stond, kon je dat horen.
Zij kijk altijd heel gericht in de richting waar iemand vandaan kwam.
Zij keek en gromde de hele tijd.

Als de 'indringers" dicht bij kwam, ging zij overeind zitten en harde grommen.
Af en toe kwam een blaf eruit.

Zij was een perfect vroeg waarschuw systeem.
Ik kon gerust een dutje op de hei doen,
en zou nog wel weten of er iemand langs kwam, of richting de kudde liep.

Ik kon ook aan haar manier van grommen uitmaken wie op bezoek kwam.
Als mijn vriendin Toril langs kwam, was Chantal wat zachter en gemoedelijker.
Was het een vreemde dan was zij zeer gericht en eigenlijk best onaardig aan het doen.

Ooit zou zij beginnen te grommen en staren in de verte.
 Ik zou kijken, zoms met een verkijker, maar  zag niks.

De afstanden waar ik over praat waren soms meer dan een kilometer weg.
Soms, dacht ik dat zij het mis had.
Maar dat had zij niet, soms duurden het wel 15-20 minuten voordat er iemand zou verschijnen,
exact waar zij naar kijk.

Ik vroeg mij altijd af hoe zij dat wist.
Zij had ze niet kunnen zien door de bossen,
mischien ruiken?

 Maar ook al waaide de wind weg van haar, zij wist het nog.

Ik stond er versteld van hoe  zij dat wist.

Mischien, voelde zij inderdaad de trilligen door de aarde als iemand in de buurt van de kudde kwam.
Wie zal het weten?

Ik weet alleen dat ik altijd heel blij was met haar,
niemand kon zomaar stiekem even langs komen zonder dat ik dat wist.