Toen..

Ik ben begonnen om een aantal blogs te schrijven van toen.

Toen wij jong en wild waren..haha

Deze blogs ben ik van plan om alleen te schrijfen in mijn engels-talig blog.
Ik weet niet of ik uberhaut de tijd zal hebben om ze allemaal in het NL te vertalen, en hier neer te zetten.

En,
de meeste mensen die dit blog leest kent mij,
weet wat wij gedaan heeft,
dus voor jullie niks nieuws met deze blogs.

Deze verhalen in het engels zijn voornaamlijk voor mij,
ik vindt het leuk deze herinneringen op te schrijven.
Als je die wil lezen dan ga naar deze link:
http://predator-friendly-ranching.blogspot.ca/

Ik zal wel proberen hier en daar een verhaal te vertalen en hier delen.
Maar geen garanties.
Dus, hier is de eerste verhaal van toen..

Mijn eerste verhaal gaat ver terug in de tijd.
De tijd toen wij onze eerste sarplaninac hond krijg.
Ik was 24,

wij hadden onze schapen in de natuurpark de Maashorst in Uden.
Wij hoeden daar met een kudde en waren overal te vinden.
Wij ging al hoedend van de Schaijksehei, naar de Brobbelbies,
dan naar de hei in gemeente Nistelrode.

Al grazend met de kudde.

In NL zijn er geen noemenswaardige roofdieren,
een enkele vosje, maar eigenlijk niks om je echt zorgen om te maken.

De grooste problemen hadden wij met wandelaars,
die het leuk vond dat hun hond mocht "spelen" met de kudde schapen.

De resultaat hier van was vaak rampzalig voor de schapen; gebroken benen, oren afgebijten, verscheurde uiers en andere grote verwondingen. Ooit hadden wij meer dan 24 schapen dood gebeten en zwaar gewond nadat twee honden er tussen waren geweest.

Niet alleen de kostenplaatje was verveelend maar het was erg droevig werk om de schapen opteruimen die dood waren, of zo zwaar gewond waren dat die een spuitje moest krijgen.

Hier in Kanada is de wet duidelijk,
een hond dat vee opjagt, bijt of verwond is meteen doodgeschoten.
Geen vragen, geen poespas, gewoon weg.

In NL werkt dat zo niet.

Eerste moet de hond worden gevangen en dat is bijna onmogelijk, dan de eigenaar vinden, dan bewijzen dat die hond het heeft gedaan, dan hopen dat de verzelering uit zal keren.

Wij hadden toen besloten om te gaan kijken naar een kuddebewaak hond.
Wij hebben degelijk onderzoek gedaan.
Boeken gelezen, ras vereniging gesproken, onderzoeken opgevraagd.
Dit was VOOR de internet tijdperk... dus erg tijdrovend.

Uiteindelijk hebben wij een Amerikanse onderzoek gevonden dat uitgebreid over het werk van kudde bewaakers ging. Was gedaan door Ray en Lorna Coppinger geduurdend hun tijd bij de Hampshire college.

Dit was een diepgaande onderzoek.

Een van de rassen besproken was de Sarplaninac.

Wij hadden toen besloten om te gaan zoeken voor een sarplaninac hond.
Wij leerden toen Marjolein en Karl Laarhuis kennen.
Die hadden een paar sarplaninacs en deze mensen hebben ons veel geholpen om  voor een goede hond te vinden.

Dit speelde af allemaal in de eerste helft van de jaren negentig.
Yugoslavia was uitelkaar aanvallen en de oorlog in de Balkan was in volle gang.
De mogelijkheid om een sarplaninac uit de land van herkomst te krijgen was gewoon nil.

Uiteindelijk wist Marjolein wel een herplaatsings sarplaninac.
Deze teef moest weg doordat de gezondheid van de eigenaren zeer slecht was.

Wij zijn naar Belgie afgereist om kennis te maken met onze nieuwe kudde bewaker.

Na wat wijn, (goed voor de moed)
en beetje kletsen mochten wij de honden gaan zien.

Wij waren erg onder de indruk van deze honden,
vooral toen wij zag hoe slecht de afrastering was bij deze mensen!

Wij hebben kennis gemaakt met onze Chantalleke.
Zij was niet erg groot maar maakt wel indruk op ons.
Wij hebben haar met veel respect behandelt.

Nu, moet ik wel toegeven,
wij hadden wel kennis van schapen en border collies.
Maar niks had ons voorbereid voor een sarplaninac,
of een kuddebewaaker.
en, nu hadden wij allebei.

Dus, met onze goede bedoelingen hebben wij Chantal tussen de schapen gedumpt.
Wij verwachte dat zij meteen zich zo hechten aan de schapen, en dat alles koek en ei zouden zijn.

De schapen dachten dat wij gestoord waren geworden.
Wie dumpt nu een wolf tussen een kudde schapen?

Gelukkig voor ons was Chantal perfect.
Zij blijf rustig, heeft nooit een schaap wat aangedaan,
ook al had zij nooit schapen gezien voordat zij bij ons kwam.

De kudde wennde aan haar en zo begon het.

Achteraf hebben wij geluk gehad dat Chantal zich snel aan de schapen wende en dat alles zo goed ging.
Eigenlijk was zij zo perfect, dat zij de reden is dat wij nu 8 sarplaninacs hebben,
en durft schapen in roofdier rijk Kanada te houden.

Zij verdient een standbeeld.
Mischien is dit mijn manier om haar te eeren.