Echo

Ik wordt altijd een beetje verdrietig als een volwassen hond van ons weg gaat.

Niet alleen omdat hij ons verlaat,
of,

 dat ik hem in alle waarschijnlijkheid nooit meer zal zien.

Maar eerder, door de besef dat de hoop en dromen
dat ik destijds voor hem als pup had,
niet meer uit zal komen.

Je steekt alle hoop en dromen in de dekking.
De spanning van de geboorte.
Dan, dat puppie kiezen, waar je hogeverwachtingen voor heb.

Maar na verloop van tijd begint de besef door te dringen
dat hij toch niet de hond is die ik zocht.

Het is  natuurlijk niet zijn schuld.
Maar eerder,
  mijn onwilligheid om mijzelf aan te passen aan zijn kunnen.

Maar, 
ik heb ook vaak genoeg gezien,
welke sloopende effect,
het niet kunnen voldoen aan de eisen van de eigenaar
   heeft op een hond.

Al doet of zegt de eigenaar niks,
is de blik van teleurstelling  voldoende.
De hond wordt onzeker,
en de vertrouwen brokkelt af.
 Het is treurig om te zien.

Helaas, kan ik niet zeggen dat dit mij nooit is overkomen.
Ik heb ook een hond met afkeur aangekijken,
en ik heb gezien welke effect dat heeft op zijn vertrouwen.

Gelukkig, na 26 jaar border colllies trainen en mee werken,
heb ik nu voortaan genoeg inzicht om te weten,
hoe dit in zijn werking gaat.

 En dit ging niet met Echo gebeuren.

Gister, is hij  begonnen aan een nieuwe leven.
Hij is naar Ontario verhuisd,
waar hij behendigheid gaat doen,
en als hij geluk heb, mischien wordt hij ook nog dekreu.

Ik heb vrede hier mee.

Hij kan gewaardeert worden voor de lieve, slimme, zachtaardig hond dat hij is.

 Hij zal nooit de teleurstelling in mijn ogen hoeven zien
omdat hij niet de hond is van mijn dromen
en,

hij zal nooit mijn afkeuring kennen,
als hij de schapen niet in beweging kan krijgen.

Kortom, hij zal alleen weten dat hij mijn maatje drie jaar lang is geweest,
samen veel gewandelt, lekker paard gereden en racen langs de quad.
Ik kan hem in zijn ogen kijken, en hij weet dat ik van hem heeft gehouden.

Ik wens hem het alle beste!